Dini Hikayeler Arsivi

Neyine güvenerek kibirleniyorsun?

Bayezid-i Bistami hazretleri bir gün yeni temiz beyaz elbiselerini giyip dar bir sokaktan mescide giderken yolun ortasında yatan uyuz bir köpeğe rast gelir. Sokak o kadar dar ki iki kişi yan yana zor geçer. Bu mübarek zat dört mezhebin de şartlarına riayet ettiği için ve Şafii mezhebinde de köpek necis olduğu için hani bir de silkinip üzerindeki yaşlık üzerine bulaşmasın diye düşünüp eteklerini toplayarak köpeğe değmeden yanından geçmeye çalışırken köpek lisan-ı fasih ile;
"Ey Bayezid sen kim oluyorsun. Beni uyuz bir köpek olarak yaratan da seni Bayezid-i Bistami olarak yaratan da bir Allah’tır. Beni uyuz bir köpek olarak yaratan Rabbim beni Bayezid seni de uyuz bir köpek olarak yaratabilirdi. Neyine güvenerek kibirleniyorsun?"
Bayezid hazretleri ise buna çok pişman olur.

O bunları ihsan olarak yapıyor

Hz. Ömer’in hilafeti zamanında bir şahıs hanımının çok söylenmesi ve çekilmez bir hâl alması karşısında Hz. Ömer'e şikayete karar verip Halifenin evine gelir. Kapıya geldiğinde içerden sert sinirli konuşan bir kadın sesi duyar. Bir ara kapıyı çalamaz ve mütereddit halde öyle beklemeye başlar. Biraz sonra hep kadının konuştuğunu ve halifenin sustuğunu anlayan adam kapıyı çalmaktan vazgeçip geri dönmeye karar verir ve ayrılacağı zaman kapı açılır. Kapıyı açan Hz. Ömer'dir.
(Ne var neye geldin bir şey söylemeden niye geri dönüyorsun?) diye sorar.

Adam (Ya Ömer! Ben hanımımdan şikayete gelmiştim. Baktım ki Halife bile hanımına ses çıkarmıyor. Ben niye şikayet edeyim diye düşündüm ve geri dönmeye karar verdim) dedi.

Hz. Ömer şu karşılığı verdi:
“O benim evimin hanımıdır çocuklarımın anasıdır yemeklerimizi yapar çamaşırlarımızı yıkar evimizi düzenler. O bunları ihsan olarak yapıyor. Böyle birisine laf söylemek yakışmaz.”

Onlar ev de yapacaklar mı?

Nuh aleyhisselam zamanında insanların ömürleri uzunmuş 800 – 1000 sene yaşarlarmış. Bir kadının oğlu ölür. Kadın çok ağlar. Komşu kadınlardan birisi der ki:
- Niye bu kadar ağlıyorsun Allahü teâlânın takdiri böyleymiş.
- Elbette öyledir ben ona ağlamıyorum.
- Ya niye ağlıyorsun?
- Yavrum fazla gün görmedi diye annelik şefkatiyle ağlıyorum.
- Oğlun kaç yaşındaydı?
- 275 yaşındaydı.
- İyi ama sen buna ağlıyorsun da ahir zamanda gelecek ümmet ne yapsın ömürleri 50-60 sene olacak.
- Ciddi mi söylüyorsun?
- Elbette.
- Allah Allah onlar ev de yapacaklar mı?
- Hem de kaç tane yapacaklarmış.
- Ben onların yerinde olsaydım çadırımın kazığını bile değişmezdim.

Onu Melekler yıkadı

Uhud savaşına bir günlük evli olmasına rağmen Peygamber efendimizin emrine uyan Hz. Hanzala da katılmıştı. Savaş sona erince Müslümanlar Medine’ye dönmeye başladılar. Harbe iştirak edenlerin yakınları acaba bizden geriye dönen olacak mı heyecanı içerisinde yollara sıralanmışlardı. Bunların arasında henüz bir günlük evli olup gece yarısı sevgili Peygamberimizin emrine uyarak harbe giden ve şehitlik şerbeti içen Hz. Hanzala’nın hanımı da vardı. Herkes büyük bir heyecanla harpten dönenlere yakınlarını soruyor fakat hiç kimse kimseye cevap vermiyordu. Ancak sorulan soruları sevgili Peygamberimiz “aleyhisselam” cevaplıyordu.

En son olarak soru sorma sırası Hanzala’nın hanımına gelmişti. Resulullah efendimize yaklaşarak sordu:
-Ey Allah’ın Resulü! Hanzala nerede?

Sevgili Peygamberimiz cevabında buyurdu ki:
- Hanzala şehit oldu.

Bunu üzerine Hanzala’nın hanımı yere bakarak sessizce;
-Ya Resulallah şu anda söyleyeceğim bir aile sırrıdır. Sizler de biliyorsunuz ki kocamla daha henüz ilk evlendiğimiz geceydi. Hanzala sizin mübarek emrinize uyarak boy abdestini dahi alamadan hemen harbe katıldı. Bu sebeple emir veriniz de kocamı bulsunlar ve yıkasınlar dedi.

Peygamber efendimiz buyurdu ki:
(Sen Hanzala için hiç merak etme! Ben Hanzala’yı meleklerin yıkadığını gördüm.)
Bunun için ona “Gasilül-melâike” yani (Meleklerin gusül ettirdiği Hanzala) denir.

Padişahın işi ne

Sultan Murat Han o gün bir hoştur. Telaşlı görünür. Sanki bir şeyler söylemek ister sonra vazgeçer. Neşeli deseniz değil üzüntülü deseniz hiç değil. Vezir-i a’zam Siyavuş paşa sorar:
- Hayrola sultanım canınızı sıkan bir şey mi var?
- Akşam garip bir rüya gördüm.
- Hayırdır inşallah.
- Hayır mı şer mi öğreneceğiz. Hazırlan dışarı çıkıyoruz.


Ve iki molla kılığında çıkarlar yola. Görünen o ki padişah hâlâ gördüğü rüyanın tesirindedir ve gideceği yeri iyi bilir. Hızlı ve kararlı adımlarla Beyazıt’a çıkar döner Vefa’ya Zeyrekten aşağılara sallanır. Unkapanı civarında soluklanır. Etrafına daha bir dikkatle bakınır. İşte tam o sırada yerde yatan bir ceset gözlerine batar. Ahali ile aralarında şöyle konuşma geçer:
- Kimdir bu?
- Aman hocam hiç bulaşma ayyaşın biri işte!
- Nereden biliyorsunuz?
- Müsaade et de bilelim yani. Kırk yıllık komşumuz.

Bir başkası tafsilata girer. Aslında iyi sanatkârdır. Azaplar çarşısında çalışır. Nalının hasını yapar. Ancak kazandıklarını içkiye fuhuşa harcar. Hem şişe şişe şarap taşır evine hem de nerede namlı mimli kadın varsa takar peşine.

Hele yaşlının biri çok öfkelidir; isterseniz komşulara sorun der sorun bakalım onu cemaatte bir gören olmuş mu?

Hasılı mahalleli döner ardını gider. Bizim tebdil-i kıyafet mollalar kalırlar ortada. Tam vezir de toparlanıyordur ki padişah sorar:
- Nereye?
- Bilmem bu adamdan uzak durmayı yeğlersiniz sanırım.
- Millet bu çeker gider. Kimseye bir şey diyemem. Ama biz gidemeyiz şöyle veya böyle tebaamızdır. Defini tamamlasak gerek.

- İyi ya saraydan bir kaç hoca yollar kurtuluruz vebalden.
- Olmaz rüyadaki hikmeti çözemedik daha.
- Peki ne yapmamı emir buyurursunuz?
- Mollalığa devam. Naşı kaldırmalıyız en azından.
- Yapmayın sultanım bunun yıkanması var. Tekfini telkini...
- Merak etme ben beceririm. Ama önce bir gasilhane bulmalıyız.
- Şurada bir mahalle mescidi var ama...
- Olmaz vefat eden sen olsaydın nereden kalkmak isterdin?
- Ne bileyim Ayasofya‘dan Süleymaniye’den en azından Fatih camiinden.
- Ayasofya ile Süleymaniye’de devlet erkanı çoktur. Tanınmak istemem. Ama Fatih Camiini iyi dedin. Hadi yüklenelim.

Ve gelirler camiye. Vezir sağa sola koşturur kefen tabut bulur. Padişah bakır kazanları vurur ocağa. Usulü erkanınca bir güzel yıkarlar ki naaş ayan beyan güzelleşir sanki. Bir nurdur aydınlanır alnında. Yüzü şakilere benzemez.

Meçhul nalıncıyı kefenler tabutlar musalla taşına koyarlar. Ama namaz vaktine hayli vardır daha. Bir ara vezir sıkıntılı sıkıntılı yaklaşır.
- Sultanım der yanlış yapıyoruz galiba! Heyecana kapıldık sorup soruşturmadan buraya getirdik cenazeyi. Kim bilir belki hanımı yetimleri vardır.
- Doğru öyle ya neyse sen başını bekle ben mahalleyi dolanıp geleyim.

Padişah garip maceranın başladığı noktaya koşar. Sorar soruşturur nalıncının evini bulur. Kapıyı yaşlı bir kadın aralar. Hadiseyi aaaanetle dinler. Sanki bu vefatı bekler gibidir. Hakkını helal et evladım der. Belli ki çok yorulmuşsun. Sonra eşiğe çöküp ellerini şakaklarına dayar. Biliyor musun oğlum diye dertli dertli söylenir! Bizim efendi bir âlemdi vesselam. Akşamlara kadar nalın yapar. Ama birinin elinde şarap şişesi görmesin elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra getirip dökerdi helaya.

Sonra malum kadınların ücretlerini öder eve getirirdi. Ben sizin zamanınızı satın aldım mı diye sorar onlar da aldın derlerdi. Öyleyse şimdi dinleseniz gerek deyip çeker gider ben menkıbeler anlatırdım onlara. Mızraklı ilmihal Huccetül İslam okurdum ..

- Bak sen! Millet ne sanıyor halbuki.
- Milletin ne sandığı umurunda değildi. Hoş o hep uzak mescitlere giderdi. Öyle bir imamın arkasında durmalı ki derdi tekbir alırken Kâbe’yi görmeli.
- Öyle imam kaç tane kaldı şimdi?
- İşte bu yüzden Nişancı’ya Sofular’a uzanırdı ya. Hatta bir gün bak efendi dedim sen böyle böyle yapıyorsun ama komşular kötü belleyecek. İnan cenazen kalacak ortada.
- Doğru öyle ya!
- Kimseye zahmetim olmasın deyip mezarını kendi kazdı bahçeye. Ama ben üsteledim iş mezarla bitiyor mu dedim. Seni kim yıkasın kim kaldırsın?
- Peki o ne dedi?
- Önce uzun uzun güldü sonra Allah büyüktür hatun dedi. Hem padişahın işi ne?

Allahü teâlânın öyle kulları vardır ki halk onları bilmez. Hoş bazen kendileri de makamlarının farkında değillerdir. Hulus-u kalb ile boyun büker ümmet-i Muhammede halifeyi müslimine dua ederler. Samimi niyazları ile zırh olurlar sultana. Bir seher vakti göz yaşı ile yapılan dua binlerce topun yapamadığını yapar. Kralları yıkar kaleleri paralar.

İşte nalıncı baba o adsız şânsız Allah dostlarından biridir. Asıl adı Muhammed Mimi Efendidir. Bergamalıdır. 1592 yılında vefat etti. Cenaze hizmetlerini bizzat padişah gördü. Ve mübareği evinin bahçesine defnetti. Kabri üzerine bir kubbe içine bir çeşme koydurdu. Dahası bir tekke ile yaşattı adını. Türbesi Unkapanında Cibali tütün fabrikasının arkasında Harabzade Camii karşısındadır.

Ramazana hürmetin neticesi

Bir Ramazan günü idi. Müslüman mahallesinde oturmakta olan bir Mecusi’nin küçük çocuğu oruçlu müslümanların arasında ekmek yiyordu. Babası çocuğun bu yaptığını görünce (Oğlum Müslümanların arasında yemek yenir mi? Onlar bu günlerde oruç tutarlar bu günler onların mübarek günleridir saygı göstermek lazım) diyerek azarladı ve (Git evde ye) diyerek çocuğu eve gönderdi.

Bu olaydan birkaç sene sonra bu Mecusi öldü. Ölümünden sonra o şehirdeki bir müslüman rüyasında bunu Cennet-i âlâda gördü. Mecusiye (Nasıl oldu da bu nimete eriştin! Biz seni Mecusi bilirdik. Hatta öldüğün zaman cenaze namazını bile kılmadık) dedi.

O da şu cevabı verdi:
“Evet! Doğru söylüyorsun. Ben bir Mecusi idim. Fakat bir gün küçük oğlum müslüman mahallesinde onlar oruçlu olduğu halde yemek yiyordu. Ben çocuğun onların gözleri önünde ekmek yemesine müsaade etmedim. Müslümanların hürmet ettiği bir şeye ben de hürmet ettiğim için; Cenab-ı Allah hasta yatağımda beni Müslüman olmakla şereflendirdi. Müslüman olarak öldüğüm için bu nimete kavuştum.”

Resulullahın sana selamı var

Borcunu ödeyemeyen bir fakir Ravza-i Mutahhara'ya gelip: (Ya Resulallah şefaat buyur borcum var ödeyemiyorum) diye hâlini arz etti. Az sonra uyku bastırdı uyuyakaldı. Rüyasında Peygamber efendimizi gördü.

Efendimiz aleyhisselam (Falan yere git orada şöyle bir zengin var ona selamımı söyle borcun kadar parayı iste. Doğru söylediğine delil isterse her gün bana 100 salevat getirmeden yatmazdı dün unuttu.. Onu hatırlat da bu akşam getirsin) buyurdu.

Heyecanla uyanan adam zengin adamı araya araya buldu. Adamın evine vardığında onu samanlıkta saman elerken gördü. Adam samanın içine beş kuruş düşürmüş onu bulmak için bütün samanı elekten geçiriyordu. Onun bu hâlini görünce taaccüp etti ama yine de ben vazifemi yapayım deyip Resulullahın selamını tebliğ etti:

“Resulullahın sana selamı var. Salevat getirmeyi dün akşam unutmuşsun bu akşam söylesin buyurdu. Ben ise borçlu bir kimseyim benim 300 dirhemlik borcumu ödemeniz için Peygamber efendimiz beni sana gönderdi” dedi.

Peygamber efendimizden selam gelmesi adamın çok hoşuna gitmişti. Ne dedi ne dedi diye adama üç defa tekrarlattı. Adam benimle alay mı ediyorsun diyerek gerisin geriye döndü. Fakat zengin olan hemen önünü kesti (Ben senin ağzından Resulullah efendimizin selamını daha fazla duymak için üç defa tekrarlattım. Her söylemene 300 dirhem veriyorum. Eğer daha fazla söyleseydin her biri için 300 dirhem verecektim) dedi ve adama 900 dirhem verip gönderdi.

Resulullahın sana selamı var

Borcunu ödeyemeyen bir fakir Ravza-i Mutahhara'ya gelip: (Ya Resulallah şefaat buyur borcum var ödeyemiyorum) diye hâlini arz etti. Az sonra uyku bastırdı uyuyakaldı. Rüyasında Peygamber efendimizi gördü.

Efendimiz aleyhisselam (Falan yere git orada şöyle bir zengin var ona selamımı söyle borcun kadar parayı iste. Doğru söylediğine delil isterse her gün bana 100 salevat getirmeden yatmazdı dün unuttu.. Onu hatırlat da bu akşam getirsin) buyurdu.

Heyecanla uyanan adam zengin adamı araya araya buldu. Adamın evine vardığında onu samanlıkta saman elerken gördü. Adam samanın içine beş kuruş düşürmüş onu bulmak için bütün samanı elekten geçiriyordu. Onun bu hâlini görünce taaccüp etti ama yine de ben vazifemi yapayım deyip Resulullahın selamını tebliğ etti:

“Resulullahın sana selamı var. Salevat getirmeyi dün akşam unutmuşsun bu akşam söylesin buyurdu. Ben ise borçlu bir kimseyim benim 300 dirhemlik borcumu ödemeniz için Peygamber efendimiz beni sana gönderdi” dedi.

Peygamber efendimizden selam gelmesi adamın çok hoşuna gitmişti. Ne dedi ne dedi diye adama üç defa tekrarlattı. Adam benimle alay mı ediyorsun diyerek gerisin geriye döndü. Fakat zengin olan hemen önünü kesti (Ben senin ağzından Resulullah efendimizin selamını daha fazla duymak için üç defa tekrarlattım. Her söylemene 300 dirhem veriyorum. Eğer daha fazla söyleseydin her biri için 300 dirhem verecektim) dedi ve adama 900 dirhem verip gönderdi.

Rüyadaki padişahlığın ne kıymeti var?

Padişahın biri üç beş yardımcısıyla kırlara gezmeye çıkar. Ağacın altında uyuyan birisini görünce yanındakilere (Şu garibi uyandırın yılan falan zarar verebilir) der. Adam uyandırılınca bakar ki karşısında padişah başlar söylenmeye (Niye beni uyandırdınız rüyada ne güzel padişahtım saraylarım ordularım vardı şöyle emrediyordum şunları yapıyordum...)

Bunun üzerine padişah gülerek (İyi ama bak kendin söylüyorsun rüyada diyorsun rüyadaki padişahlığın ne kıymeti var bak gözünü açınca bitti) der. Adam cevap verir: (Benim padişahlığım gözümü açınca bitiyor senin ki gözünü kapatınca bitecek ne farkı var?)

Rüzgarayakı istemeyin benden

Peygamber efendimizden önce yaşamış olan Hatim-i Tai cömertliği ile meşhur bir şair idi. Onun ülkesinde at eti yenirdi. Hatim-i Tai’nin pek çok atı vardı. Atının biri dillere destan olacak kadar her bakımdan mükemmel bir Arap atıymış. Çok hızlı koştuğu için adını Rüzgarayak koymuşlar.

Zamanın hükümdarı Hatimin söylendiği gibi gerçekten cömert olup olmadığını öğrenmek ister. Gözde veziri ile istişare edip bütün servetine bedel olan Rüzgarayak isimli atını istemek için on kişi gönderir. Eğer bu seçkin atı vermezse cömertliği anlatılanlar gibi olmadığı anlaşılacaktır.

On kişi kendilerini tanıtmadan bir gece Hatimin evine misafir olurlar. Hatim hemen bir at kestirip ziyafet hazırlatırken yorgunluklarını gidermek için misafirlere yıkanacak yeri gösterir yeni çamaşır ve elbise verir.

Muazzam ziyafetten sonra on kişi kendilerini tanıtıp hükümdarın arzusunu bildirirler:
- Hükümdarımız ünü cihana yayılan Arap atınızı istiyor.
Hatim bir ah çekerek der ki:
- Aaah ki ah... Beni en ince noktadan vurdunuz. Elimi ayağımı bağladınız. Tek bütün servetimi isteyin de Rüzgarayakı istemeyin benden. Hatta canımı isteyin hükümdarıma vereyim. Fakat onu istemeyin.

Hatimin böyle söyleyip ağlaması üzerine gelen heyet Arap atının çok kıymetli olduğunu anlayıp derler ki:
- Ey cömert insan nasıl iştir bu canını veriyorsun da bir atı vermiyorsun? Anlaşılan atın bütün servetinden hatta canından daha kıymetliymiş.
- Hayır öyle değil. Gece aniden misafir geldiğiniz için yılkıların otlağına gidip at getirinceye kadar belki sabah olurdu. Misafirlerim aç uyuyacaklarına evim başıma yıkılsa daha iyi olurdu. Onun için çok sevdiğim Rüzgarayakı kesmek zorunda kaldım. Misafirin gönlünü hoş etmek en ünlü atımdan servetimden hatta canımdan daha kıymetlidir.
Hatim defalarca özür diledi. Misafirleri uğurlarken her birine birer Arap atı ile birer kese altın verdi

Sabaha kadar namaz kıl hatırlarsın

Adamın biri parasını sakladığı yeri unutmuştu. Ne kadar düşündü ise günlerce aramasına rağmen parayı sakladığı yeri bir türlü hatırlayamıyordu. Benim bu derdime bir çare bulursa o bulur diyerek doğru imam-ı a'zam hazretlerinin huzuruna gitti.

İmam-ı a'zam dedi ki:
“Bu senin meselen fıkıhla ilgili değil ama yine de sana bir akıl vereyim: Sen git bu gece sabaha kadar namaz kıl ümit ediyorum ki paranı koyduğun yeri hatırlarsın.”

Adam o gece sabaha kadar ibadet etmeye karar verip abdest aldı namaz kılmaya başladı. Daha gecenin yarısı bile olmadan parayı koyduğu yeri hatırladı. Namazı bıraktı doğru parayı koyduğu yerden alıp yattı.

Sabah olunca imam-ı a'zama (Allah senden razı olsun bu derdime de çare buldun. Daha gecenin yarısında parayı koyduğum yeri hatırladım) deyince Hazret-i İmam (Keşke sabaha kadar ibadete devam etseydin. Çünkü şeytan senin sabaha kadar ibadet etmene tahammül edemediği için daha gecenin yarısında sana hatırlatmış. Sabaha kadar da şükür namazı kılsaydın daha iyi ederdin. Sen parayı bulunca namazı bıraktın) dedi.

Sahibini kim bilmez

İslam âlimlerinin büyüklerinden Abdullah bin Mübarek birkaç koyun otlatan bir çocuk gördü. Ona acıdı. (Zavallı Çocuk!.. Küçük yaşta çobanlık yapıyor. Büyüyünce Allahü teâlânın ibadet ve marifetine nasıl kavuşur) diye düşündü. (Gidip çocuğa Allahü teâlâyı tanımakta bir mesele öğreteyim) diye çocuğun yanına geldi ve aralarında şu konuşmalar geçti:
- Evladım Allahü teâlâyı bilir misin?
- Kul sahibini nasıl bilmez!..

- Allahü teâlâyı ne ile biliyorsun?
- Bu koyunlar ile.

- Bu koyunlar ile Onu nasıl biliyorsun?
- Bu birkaç koyun çobansız işe yaramaz. Bunları koruyucu birisi lazımdır ki bunlara su ve ot versin! Kurttan ve diğer tehlikelerden korusun. Bundan anladım ki bu âlemdeki her şey insanlar ve cin bu hayvanlar canavarlar kanatlı kuşlar Yaratıcısız olamazlar. İşte bu koyunlar ile Allahü teâlâyı böylece bildim.

- Allahü teâlâyı nasıl bilirsin?
- Hiçbir şeye benzetmeden bilirim.

- Böyle olduğunu nasıl bildin?
- Yine bu koyunlardan.

- Nasıl yani?
- Ben çobanım. Onların koruyucusuyum. Onlar benim korumam ve tasarrufumdadırlar. Onlar benim ne düşündüğümü ne yapacağımı bilemez. Onlara dikkatle bakıyorum. Ne onlar bana benzerler ve ne de ben onlara benzerim. Buradan bir çoban koyunlarına benzemezse Allahü teâlânın elbette kullarına benzemeyeceğini anladım: “Ona benzeyen bir şey yok. O her şeyi işitir ve görür.”

- İyi söyledin. İlimden bir şey öğrendin mi?
- Ben bu sahralarda nasıl bir ilim öğrenebilirim?

- Peki başka neler biliyorsun?
- Üç ilim bilirim. Gönül ilmi dil ilmi ve beden ilmi.

- Bunlar nelerdir?
- Gönül ilmi şudur ki; bana kalb verdi. Kendini tanımak ve sevmek yeri yaptı. Bu kalb ile Onu bileyim. Onun sevdiklerine gönülde yer vereyim. Sevmediklerine yer vermeyeyim ve böylelerinden uzak olayım.

Dil ilmi şudur ki; bana dil verdi. Dili zikir etmek Onun adını söylemek yeri yaptı. Bununla Onu hatırlayıp adını söylemeyi Ondan bahsedilmeyen sözden onu korumayı böyle sözden uzak olmayı istedi.

Beden ilmi şudur ki bana beden vermiştir. Onun ile kendine hizmet olan her şeyi yaparım. Hizmet olmayan şeyi ise bedenimden uzaklaştırırım.

- Maşallah evladım sana. Bana bir diyeceğin var mı?
- Ey efendi! Âlim olduğun yüzünden belli oluyor. Eğer ilmi Allah rızası için öğrendiysen insanlardan istemeyi kes! Yok dünya için öğrenmişsen Cennet arzu ve isteğini kalbinden çıkar

Sakın insanların içine girme

Harun Reşid Behlül Dânâ’nın kulübesine gelir ve ona insanlardan niye kaçtığını saraya niçin gelmediğini sorar. Behlül susar. Harun Reşid saraya gelmesi için çok ısrar edince (Danışmam lazım) der.

Harun Reşid (Kime istiyorsan danış) der.

Behlül kulübeden çıkar. Bitişikteki helaya yönelir ama girdiği gibi geri gelir. (Danıştım tavsiye etmiyorlar) der. Harun Reşid şaşırır (Anlayamadım kime danıştın neyi tavsiye etmiyorlar?) diye sorar.

Behlül der ki:
(Heladaki pislikler lisan-ı hâl ile dediler ki: “Sakın insanların içine girme. Bak biz taze meyveler has ekmekler ve nefis kebaplar idik. Bir kere insanların içine girdik böyle olduk. Sen sen ol onlardan uzak dur!”

Sana azab-ı ilahi gelir

Adamın biri tek başına yolculuk yaparken şeytan insan kılığında yanına gelip arkadaş oldu. Adam öğle namazını ikindi namazını akşam namazını ve yatsı namazını kılmadı. Şeytan hayretler içinde kalıyordu. Her seferinde belki vaktin sonunda kılar belki unuttu kaza eder diye bekledi. Ama olmadı.

Uyuma vakti geldi adam yatıp uyudu. Sabah oldu adam sabah namazını da kılmayınca şeytan adamdan ayrılmak istediğini belirtti. Adam (Ne güzel yol arkadaşlığı yapıyoruz seni üzdüm mü? Bir şey yaptıysam söyle) dedi. Şeytan cevap vermedi. Adam ısrar etti (Yoksa söylemeden bırakmam) dedi.

Şeytan (Sen benim kim olduğumu biliyor musun?) dedi. Adam (Sen söyledin ya filan kimsesin) dedi. Şeytan (Hayır ben şeytanım. Tam iki yüz bin sene ibadet ettim. Bu kadar zaman içinde bir kere Allah'a asi oldum ve ondan dolayı da kovuldum. Sen ise bir günde tam beş kere isyan ettin. Belki şimdi sana azab-ı ilahi gelir. Senin yanında olmam hasebiyle ben de azaba uğramaktan korkuyorum) diyerek adamdan uzaklaştı.

Sen bizi kiminle sanırsın

Yavuz Sultan Selim hayatının son demlerinde yanından ayırmadığı doktoru Hasan Can'a hasta yatağında bulunduğu bir sırada:

- Hasan beni nasıl görüyorsun dedi. Hasan Can:
- Sultanım Allahü teâlâya kavuşmak zamanıdır. Artık Ona yönelin! dedi.

Yavuz:
- Ya Hasan bunca zamandır sen bizi kiminle sanırsın? dedi.

Hasan Can (Sultanım hiç bir zaman sizin için öyle düşünmedim ve düşünmem. Yalnız şu var ki her zamanki hâlinizle şimdiki hâliniz mukayese edilemez... Ben bu bakımdan size hatırlatmak istedim) demişti ki Padişahın ağzından artık son defa La ilahe illallah Muhammedün Resulullah dediği duyuldu.

Yavuz Sultan Selim Han şehadet getirerek ruhunu teslim etti.

Sen elinde olanı yaptın

Kendisini içkiden kurtaramayan bir müslüman hizmetçisine dört dirhem verir. İçki almasını söyler.
Hizmetçi giderken Mansur bin Ammarisimli bir zatın bir fakire yardım topladığını görür. Mansur (Bu fakire 4 dirhem verene 4 dua ederim) der. Hizmetçi fakire 4 dirhemi verir. Mansur der ki:
- Hangi duayı etmemi istersin?
- Hizmetçilikten kurtulmak istiyorum.
- İkinci isteğini söyle!
- Fakire verdiğim dört dirhem benim değildi. Benden bunu isterler. Dört dirheme kavuşmayı isterim.
- Üçüncü isteğin nedir?
- Efendimin tevbe edip içkiyi bırakmasını istiyorum.
- Dördüncü arzun nedir?
- Allahü teâlânın beni efendimi seni ve kavmimizi affetmesini istiyorum.

Mansur bin Ammarhepsi için gerekli duayı yapar. Hizmetçi evine gidince efendisi geç kalmasının sebebini sorar. Hizmetçi durumu anlatır. Efendisi sorar:
- Sen neler istedin?
- Hizmetçilikten kölelikten kurtulmayı istedim.
- Peki seni azat ettim. Başka ne istedin?
- Dört dirhem istedim.
- Al şu dört dirhemi. Başka ne istedin?
- Tevbe edip içkiyi bırakmanı istedim.
- Tevbe ettim. Başka ne istedin?
- Allahü teâlânın hepimizi affetmesini istedim.

Efendisi duraklar (İşte bu benim elimde değildir) der. O gece rüyasında (Sen elinde olanı yaptın da biz elimizde olanı yapmaz mıyız? Seni de hizmetçini de Mansuru da ve orada bulunan hepinizi

Sen hani zengindin

İbrahim Edhem hazretlerine adamın biri bir miktar para hediye vermek ister.
- Ben zenginin verdiğini alırım. Fakirsen verdiğini almam.
- Zenginim efendim.

- Kaç altının var?
- İki bin altınım var.

- Bu paranın dört bin olmasını ister misin?
- İsterim.

- Altı bin olmasını ister misin?
- Elbette isterim.

- Yani ne kadar çok olursa daha fazlasını istersin öyle mi?
- Elbette efendim.

- Sen hani zengindin? Bayağı fakir biriymişsin. Zengin olsan daha fazlasına ihtiyacın olmazdı. Git bunları da o paralarının üzerine koy da biraz artsın.

Sen namazı da kaza et

Zahid olarak bilinen fakat riyakâr olan biri padişahın misafiri olmuştu. Sofraya oturduklarında her zaman yediğinden daha az yedi. Namaza kalktıklarında her zamankinden daha yavaş kıldı. Padişahın kendisini takdir etmesini istiyordu.

Evine dönünce sofra kurdurdu yemek istedi. Anlayışlı bir oğlu vardı. Babasına (Sultanın ziyafetinde bir şey yemedin mi baba?) diye sordu. (Onların önünde ayıplamasınlar diye işe yarayacak kadar bir şey yemedim) dedi. Çocuk cevap verdi (Öyleyse baba sen namazı da kaza et! Çünkü onu da işe yarayacak gibi kılmamışsındır!..)

Sende kibir var

Abdulvahhab-ı Şarani hazretlerinin hocası Şeyh Zekeriya Ensari hazretleridir. Bu zatın da çok büyük bir hocası vardı. Bir gün hocası ile beraber otururken Hızır aleyhisselam gelmiş. Sohbetin sonunda Hızır aleyhisselam bu zatın hocasına "Senin bu talebenin çok büyük bir suçu var. Bunun bundan daha fazla ilerlemesi mümkün değil. Bundan tevbe etmedikçe kurtulamaz" deyip kaybolmuş. Şeyh Zekeriya Ensari hazretleri "Aman efendim ne olur Hızır aleyhisselamı çağırsanız da bu suçun ne olduğunu öğreneyim" diye yalvarır. Fakat hocası "Hızır aleyhisselam çağırmakla gelmez. Kendisi ne zaman isterse o zaman gelir" buyurur. Bu zat günlerce tevbe eder nerede kusuru olduğunu düşünür ama bulamaz. Bir gün yine hocası ile beraberken Hızır aleyhisselam gelir. Hemen tabii ki bu mevzuyu sorarlar. Hızır aleyhisselam buyurur ki:
"Sende kibir var. Yazdığın yazıların altına (Şeyh Zekeriya Ensari) diye yazıyorsun. Şeyhlik kim sen kimsin" der. Bunun üzerine hemen tevbe edip bundan sonra yazılarının altına (İnsanların en aşağısı Zekeriya) vb tarzında sıfatlarla beraber ismini yazmaya başlar. Ki kendisi gerçekten Şeyh idi.

Şeyh Zekeriya Ensari zamanında yaşadığı yerin Sultanı bir karar alır fakat bu kararın dine aykırı yerleri ve halka zarar veren yanları da vardır. Bunu duyunca hemen atına biner ve doğru sultanın olduğu kaleye hareket eder. Sultanın adamları bunu duyunca sultana "Efendim Şeyh hazretleri geliyor" derler. Sultan "Eyvah kaleyi kapatın kapıları zincirleyin" der. Kapıları kapatıp zincirleri takarlar. Mübarek kapıya gelince elindeki not defterini zincirlere tutar. Zincirler kırılır kapılar açılır ve doğru sultanın yanına gider. Sultan "Efendim ne kusur işledik? Suçumuz nedir?" diye sorar. Sultana yaz “Filan emrim yanlıştır doğrusu budur" der ve gerekeni yazdırır sonra çıkar gider ve giderken de "Hadi kapat kapılarını artık" der.

Senin hâlin n’olacak

Bir hac ibadeti sırasında Harun Reşid ve Behlül yüksekçe bir yere oturup oradan ibadet ve dua eden ve bu arada ağlayıp gözyaşı döken insan selini seyrediyorlardı. Behlül Dânâ halifeye dedi ki:

- Ey müslümanların halifesi bütün bu ağlayıp sızlayan insanlar kendi nefslerinin günahlarının hesabını verip veremeyeceklerini bilmedikleri için ağlaşıyorlar. Halbuki sen kendi nefsinin hesabı yanında bütün bu insanların da hesabını vereceksin. Senin hâlin n’olacak?

Ömer'in Müslüman Oluşu




Ömer'in Müslüman Oluşu
Bir perşembe gecesi Habîb-i ekrem 's.a.v.' Ömer 'r.a.' hakkında düâ etdi. Düâsı kabûl oldu.
Buyurdular ki
- Yâ Rabbî! Şu iki kişiden hangisi sana sevgili ise dîn-i islâmı onun ile azîz eyle. Ömer bin Hattâb veyâ Amr bin Hişâm.
Ertesi gün Kureyşin büyükleri Haremde toplandılar.
- İşbu Ebû Tâlibin yetîmi Muhammed Mustafâ 's.a.v.' zuhûr edip âbâ ve ecdâdımızın dînini ibtâl etdi. Putlarımız için fâide ve zarar vermez diye kötüledi. Gayretine dokunmuyor mu ki yâ Ömer bu denli kudret ve heybetin izzet ve satvetin var iken putlara yardım etmeyi onu öldürmeği düşünmüyor musun diye tahrîk etdiler.
Hazret-i Ömerin câhiliyye damarı kalkdı. Sonu kötü olan bir gayretle kılıncını takındı. Resûlullah 's.a.v.' hazretlerini öldürmeğe giderken Benî Zühreden Nu'aym 'radıyallahü teâlâ anh' hazretlerine rastladı.
- Yâ Ömer nereye gidersin dedikde cevâb verip
- Şu Kureyşin büyüklerine ahmak diyen ve putlarımıza bâtıl diyen Muhammedi katl etmeğe gidiyorum dedi.
Nu'aym 'radıyallahü teâlâ anh' dedi ki
- Yâ Ömer! Hayret edilecek bir işe yeltenirsin. Başa çıkamıyacağın sevdâya düşmüşsün. Eğer bu işi başarırsan Benî Hâşim ve Benî Zühre seni sağ koyacaklarını mı sanıyorsun. Yürü var işine git deyince
Ömer 'radıyallahü teâlâ anh' dedi ki
- Yâ Nu'aym! Yoksa sende mi Muhammedin dînine girdin. Eğer öyle ise evvelâ seni katl edeyim.
Nu'aym hazretleri dedi:
- Muhammedin dînine sâdece ben mi girdim sanırsın. Kız kardeşin ve enişten de girmişlerdir.
Ömer bu haberi işitince gadabı dahâ fazla olup nereden ma'lûm onların müslimân oldukları dedi.
Nu'aym dedi:
- Eğer inanmaz isen kız kardeşinin evine var. Bir koyunu kendi elin ile boğazla pişirsinler. Onlar senin boğazladığın koyunu yimezler ise o zemân bilmiş olasın ki onlar islâm dînine girmişlerdir.
Hazret-i Ömer 'radıyallahü teâlâ anh' o tehevvür ile gidip kapılarına vardı. İçeriden kulağına bir ses geldi. Dikkat ile dinledi. Anladı ki okudukları kelâm hiç insan sözüne benzemez. Meğer o vakt Tâhâ sûresi nâzil olup; hazret-i Fahr-i kâinât aleyhi efdalüttehıyyât muhâcirînden Habbâbı 'radıyallahü anh' onlara göndermişdi. Onlara o sûrenin âyetlerini ta'lîm ediyordu. O vakt bunlar hazret-i Ömerin korkusundan kapıyı bağlamışlardı. Ta'lîm ile meşgûl iken hazret-i Ömer kapı ardından dinledi. Dinledikçe istidâdlı kalblerine ezelî olan kelâmın rahmânî nûrları gelmeğe başlayıp şeytânî küfr zulmeti mahv olmağa başladı. Sabr etmeğe mecâli kalmayıp kapıya eli ile vurdu. Kapı bağlanmış idi. Dikkat kesildikleri gibi içeride olanlar korkularından susdular. Habbâbı 'radıyallahü anh' gizlediler. Sûre-i kerîmeyi saklayıp kapıya bakdılar ki gelen hazret-i Ömerdir 'r.a.'. Kılıncı yanında heybetle ve satvetle gelmiş ki yüzlerine bakmaz. Kız kardeşi
- Hoş geldiniz deyip içeri alıp oturdular.
Gelmelerinden dolayı yiyecek tedârik edip koyun getirdiler. Hazret-i Ömer 'r.a.' kalkıp kendi boğazladı. Pişirdiler. Hazret-i Ömer ezelî kelâmın te'sîrinden mest olmuş ne konuşmağa mecâli ve ne oturmağa sabrı ve karârı var idi. Ne hâl ise taâmı pişirip ortaya getirdiler. Hazret-i Ömer dedi gelin berâber yiyelim. Her biri bir özr behâne edip yimediler. Kendileri de birkaç lokma aldılar. Dîn-i islâma girdiklerini tahkîk edip hayreti de çoğaldı. Taâmı [yiyeceği] kaldırdıkdan sonra süâl buyurdular ki;
- Okuduğunuz ne idi.
Onlar okuduklarını inkâr eylediler. Korkularından konuşmağa başladılar.
Hazret-i Ömer 'radıyallahü teâlâ anh' buyurdular ki
- Bilmiş olunuz ki ben Kureyş arasında kılınç bağlayıp o da'vâ ile geldim ki varıp Muhammedi katl edeyim. Yolda gelirken sizin de Muhammedül-emînin dînine girdiğinizi işitdim. Geldim ki evvelâ sizi katl edeyim. Sonra Muhammedi katl edeyim. Lâkin kapıya geldim. Kulağıma bir ses geldi. Dinledikce o kelâmın lezzeti bir hâl verdi ki o kötü fikr benden gidip kalbime şevk ve muhabbet dolup beni tedirgin eyledi. Elbette inkâra mecâl vermeyip getirin okuduğunuzu dinleyelim dedi.
Kız kardeşi ve eniştesi bu sözü işitdiklerinde sevindiler. Kalbi islâm tarafına meyl etmişdir diyerek dediler ki
- Okuduğumuz Allahü teâlânın ezelî olan kelâmıdır. Hak Sübhânehü ve teâlâ hazret-i Cebrâîl aleyhisselâm vâsıtası ile Resûl-i ekrem 's.a.v.' hazretlerine indirmişdir. Dinlemek istersen evvelâ gusl eyle. Ondan sonra okuyalım göresin.
Hazret-i Ömer 'r.a.' kalkıp huzûr-ı kalb ile gusl edip gelip kıbleye dönüp oturdu. Kız kardeşi kalkıp ta'zîm ve tekrîm ile sûre-i şerîfi eline alıp (Bismillahirrahmânirrahîm). (Tâhâ ...) diye okumağa başladı. Nazm-ı şerîfin fesâhat ve belâgatinden kalbi çok yumuşadı. (Ben o Allahım ki benden başka ibâdete müstehak ilâh yokdur. O hâlde yalnız bana ibâdet et ve beni hâtırlaman için nemâz kıl) meâlindeki Tâhâ sûresinin 14.cü âyetine gelince Kur'ân-ı kerîmin nûru kalbine nûrâniyyet verip Kur'ânın eseri açığa çıkıp küfr ve şekâvet zulmeti gitmeğe başladı. Dedi ki beni iki cihânın fahri Muhammed Mustafâ 's.a.v.' hazretlerinin huzûruna ulaşdırın. O sırada Habbâb bin Erat perde arasından dışarı çıkıp dedi ki
- Yâ Ömer müjdeler olsun sana ki Allahü teâlâya Resûlullah 'sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem' hazretlerinin etdiği düâsı senin hakkında kabûl oldu. Allahü teâlâya hamd olsun.
Sevinerek önüne düşüp hazret-i Sultân-ı Enbiyânın olduğu eve götürdü. Bütün Eshâb-ı güzîn 'rıdvâaaaaahi teâlâ aleyhim ecma'în' hazret-i Ömerin geldiğini görünce hazret-i Fahr-i kâinâta haber verdiler.
- Bırakın gelsin. Başında devlet var ise îmâna gelir buyurdu. Hazret-i Ömer 'radıyallahü teâlâ anh' hazret-i Peygamberin 'sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem' mubârek nûr cemâlini müşâhede ile müşerref oldu.
Resûl-i ekrem hazretleri buyurdular ki
- Yâ Ömer dahâ küfr ve şekâvetden vazgeçmek yok mu?
Hazret-i Ömer Peygamberin mubârek cemâline nazar edip kelâmını duyup nazarlarına kavuşunca hemen karârsız kalmayıp yüksek dergâhlarına yüz sürüp sonra
- Yâ Resûlallah hiç şek ve şübhe kalmadı. Hak Peygambersin. Bana îmânı arz eyle dedi.
(Eşhedü en lâ ilâhe illallah. Ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve Resûlüh) deyip şecere-i îmânı [îmân ağacını] temîz kalbine dikdi. Cümle Eshâb-ı güzîn 'rıdvâaaaaahi teâlâ aleyhim ecma'în' tekbîr getirip sürûr-ı kalb ile hazret-i Ömer ile kucaklaşıp boynuna sarıldılar. Allahü teâlâ hazretlerine hamd ve senâ eylediler. Resûlullah 's.a.v.' buyurdu;
- Su getirdiler. Hazret-i Ömer 'radıyallahü teâlâ anh' temizlenip gusl eyledi. Ona Kur'ân ta'lîm buyurdular. Kalbini îmân nûru ile doldurdular. Nemâzı ve diğer dîni erkânı ta'lîm eyledi. Hazret-i Ömer onları gördü ki mağara gibi gizli bir yerde dururlar.
Dedi ki
- Yâ Resûlallah! Bu ne aaafiyetdir ki bu mağarada ihtifâ buyurdunuz.
Se'âdet ile buyurdular ki
- Müşriklerin mü'minlere ezâ ve cefâsından dolayı burada dururuz.
Hazret-i Ömer 'radıyallahü teâlâ anh' dedi ki
- Onlar puta gündüz taparlar. Önünde âşikâre yer öperler. Niçin biz Hâlıka gizli taparız yâ Resûlallah. Buyurun billahi varalım biz de Harem-i beyt-i şerîfde nemâzı âşikâre kılalım. Görelim bize kim mâni' olur.
Fahr-i âlem 'sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem' kalkıp Sahâbe-i güzîn 'rıdvâaaaaahi teâlâ aleyhim ecma'în' ile berâber hazret-i Ömer önlerinde elinde yalın kılınç Beyt-i şerîfe doğru yürümeğe başladılar. Kureyş müşrikleri önlerinde hazret-i Ömeri böyle gördüklerinde sevinip dediler ki
- Meğer Ömer bunların hepsini esîr etmişdir ki getirip karşımızda kırmak ister.
Yanlarına geldiklerinde gördüler ki hazret-i Ömer bunların herbirine güzel muâmele edip bunlar ile karışmış güle-güle söyleşip gelirler. Ebû Cehl la'în bu hâli gördü. Müslimân olduğunu anladı.
- Âh! Gördünüz mü? Muhammed Ömeri de kendi dînine döndürmüş. Ben size demedim mi ki sihrle Muhammed onu aldatır kendine uydurur. Siz dediniz ki böyle olmaz. Eyvâh gelin görelim şimdi ne yapalım. Ve ona ne söyliyelim. Yakınına geldiler. Hazret-i Ömer 'r.a.' kılıncı kaldırıp dedi; (Nazm)
Durun ben geliyorum bize kıyâma durun
Genç ihtiyâr yaşlı hepsi efendi köle olsun.
Dîn-i islâmı teblîg için Allah gönderdi
Bize Peygamber olan Muhammedi 'aleyhisselâm'.
Açığa çıkardı güzel islâm dînini
Putlar yıkıldı kalmadı hükmleri.
Döndüm Hakka bunun dînine girdim
Ey Kureyş! Hepiniz avam ve has böyle bilin!
Kâfirler bu hâli görüp içlerinde telâşlanıp it gibi çağrışdılar. Ebû Cehl la'în yüksek sesle dedi ki
- Görün Muhammedi ki Kureyşin büyüklerini müslimân yapmağa başladı. Bu işler bize azdır. Dedim gelin onlar çoğalmadan öldürelim aldırmadınız. Şimdi ejderhâ oldu.
Kâfirler hazret-i Ömerden korkup hiçbir mü'mine el uzatmağa kâdir olmadılar. Her birinin dudağı kuruyup kaldı. Server-i âlem 'sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem' ileri yürüyüp Hacer-ül esved ile bâb-ı Kâ'be-i şerîf arasında durup nemâzı o gün âşikâre kıldılar. Gerçi kâfirler çok idi. Mü'minler az idi. Nemâz bitdikden sonra kalkıp Kâ'beyi ta'vâf etdiler. İbni Mes'ûd 'radıyallahü teâlâ anh' buyurdular ki hazret-i Ömerin 'radıyallahü teâlâ anh' müslimân olması mü'minlere feth ve nusret ve rahmet oldu. O müslimân oluncaya kadar dîn-i islâm âşikâre olmadı. Kâ'be-i mu'azzamada müslimânlardan hiç kimse nemâz kılmamış idi. Nakl edilmişdir ki hazret-i Ömer 'radıyallahü anh' îmâna geldikde Peygamberimiz 's.a.v.' hazretleri mubârek elini Ömerin 'radıyallahü anh' göğsüne koyup üç kerre buyurdular ki
- Yâ Rab! Bunun sadrında olan gereksiz sıfatı [göğsünde bulunan kötü sıfatı] ve illeti [hastalığı] çıkarıp onun yerine îmân ve hikmeti ver.

Sırlı bir olay arkadaşlar...Yaradan kullarının sesine nasıl cevap veriyor....sizle paylaşmak istedim..

Olay beğeniyle dinlediğim ve her yönüyle taktir ettiğim Uğur Işılak ağabey in başından geçmiş.Bi programda dinledim.

Ozanımız karayolu ile Erzıurum a konsere gidiyormuş...

Yolda koyun sürülerine rastlamaya başlamış...Birden hayatında şimdiye kadar hiç hissetmediği bir duyguya kapılmış..Kuzu sevmek istemiş...Bir kaç sürü geçmiş tereddüt içinde..Dursam mı durmasam mı diye...

En sonunda demiş..Karşıma ilk gelen koyun sürüsünü görünce arabayı durdurup kuzu sevecem diye...Ve gördüğü ilk koyun sürüsünde durdurmuş arabayı...

Almış bir kuzu seviyormuş...Derken çoban gelmiş...Ozan'ın gözlüğünü çıkarmış ve sormuş : -Sen Uğur Işılak değilmisin?...Ozan evet deyince sıkıca sarılmış...Allah'a şükür diye...

Meğerse bu çoban kısa bir süre önce Ozanı televizyonda görmüşozanı çok sevmiş ve Allaha dua etmiş.Demiş ki : - Allah'ım bu adamı bana ölmeden dünya gözü ile bir göster....

Evet arkadaşlar Mevlam ın işine bakın...Koskoca sanatçıyı İstanbul'dan Erzurum'a çobanın ayağına gönderiyor..Belkide o konser sırf çobanın duası kabul edilsin diye bir sebebti...

Ozan bir çok sürüde durmamasına rağmen gidiyor O çobanın sürüsünün yanında arabasını durduruyor...Ne için peki...Kuzu sevmek içi...Hayatında hiç yapmadığı bir şey yapmak için...Tesadüf değil Tevafuk...

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş. Doktor çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle “Babacığım kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm.” demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş: “Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?” Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş...
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın. Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda önce biraz düşünün. Kamyonlar onarılabilir ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız. Fakat öfaaale ve düşünmeden yapılan şeyler insanı sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete geçmeden önce durun ve düşünün. Sabırlı olun. Anlayış gösterin ve sevin.

SEYTANLARIN TOPLANTISI
> Iblis butun seytanlarla buyuk bir toplanti duzenlemis. Ve onlara demis ki:
> 'Biz Muslumanlari camiye gitmekten alikoyamiyoruz.Onlari Kur'an
> okumaktan ve dogru isler yapmaktan da alikoyamiyoruz. Ayrica onlari
> surekli Allah'i ve Rasulu Muhammed'i dusunmekten de alikoyamiyoruz.Onlarin Allah ile baglantilari cok guclu kiramiyoruz.'
> 'Oyle ise birakin onlari camilere gitsinler birakin birlikteliklerini
> ve dayanismalarini surdursunler.Fakat onlarin zamanlarini calin.!!!
> Boylelikle onlar Allah'i ve Rasulu Muhammed'i dusunecek baglantilarini guclendirecek zaman bulamasinlar.'
> 'Iste sizden istedigim bu' dedi iblis.' Gun boyunca Allah'i dusunecek
> baglantilarini gelistirecek zamanlari olmasin onlari surekli mesgul edin.'
> Seytanlar
> bagirdi: '
> Bunu nasil yapabiliriz ki?'
> 'Onlarin akillarini surekli kucuk detaylar ile mesgul edin' diye cevapladi
> iblis.
> ' Onlari surekli harcamaya tesvik edin harcasinlar harcasinlar
> harcasinlar sonrada
> borclansinlar borclansinlar.'
> 'Hanimlari uzun saatler evin disinda calismaya tesvik edin ayni zamanda
> erkekleri de haftada 6-7 gun gunde 10 - 12 saat calismaya tesvik edin
> Boylece onlarin kendilerine ve ailelerine ayiracak hic bos zamanlari
> kalmasin.'
> 'Onlari cocuklari ile vakit gecirmekten alikoyunevde bile islerinin
> baskisini uzerlerinde
> hissetsinler. Kafalarini oyle mesgul edin ki onlar onlari Allah ile
> birlikte olmaya cagiran kucuk sesleri bile duyamasinlar.'
> 'Onlari surekli muzik dinlemeye tesvik edin evdeiste hatta araba
> surerken bile radyo teyp CD dinlesinler. Evlerinde TV VCD CD ve Bilgisayar
> surekli acik olsun Hatta restoranlarda alisveris merkezlerinde bile
> surekli muzik calsin. Bu
> onlarin akillarini surekli mesgul eder boylece Allah'i ve Rasulu
> Muhammed'i dusunecek hic vakitleri kalmaz.'
> Masalarinda sehpalarinda surekli gazetelermagazinler olsun bunlardaki
> haberlerle 24 saat
> akillarini mesgul edin. Hatta araba surerken zamanlarini
> calmak icin eklam panolarini kullanin.'
> 'Onlarin mailbox'larini reklamlar sacma sapan mektuplar junk mailer
> siparis kataloglari ile
> doldurun ki temizlemek icin zaman harcasinlar.'
> 'Guzel cekici modellerin resimlerinin magazinlerin
> kapaklarinda TV ekranlarinda surekli gorunmesini saglayin ki erkekler
> gercek guzelligin bu
> olduguna ve de dis guzelligin cok onemli olduguna inansinlar zamanla
> karilarini begenmez olsunlar.'
> 'Hanimlarin cok yorgun olmalarini saglayin oyle ki kocalarina sevgilerini
> gosteremesinler. Surekli baslari agrisin. Eger kocalarina sevgilerini ve
> ilgilerini
> gosteremezlerse onlar da mutlulugu disarida baska yerlerde aramaya
> baslasinlar.'
> Bu da ailelerin daha cabuk dagilmasina sebep olur.'
> 'Onlara anlamsiz sacma hikayelerle dolu kitaplar verin ki
> çocuklarina yasamin gercek anlamini ve imani anlatacak yerde onlari
> okusunlar.'
> Onlari cok mesgul edin ki disariya cikip dogayi inceleyip Allah'in
> yarattiklarindan ders almalarina engel olun.Doganin
> mukemmelliginiyaratilisin ne
> kadar mukemmel oldugunu anlayamasinlar.
> Onlari kapali alanlara oyunlara konserlere sinemalara gitmeleri icin
> tesvik edin ki doga ile birlikte olmaya vakit bulamasinlar. '
> Onlari surekli mesgul edin. 'Eger olur da kendi gibi dusunen
> arkadaslariyla bir araya gelirlerse
> onlari dedikodu etmeye tesvik edin. Oyle seyler konusmalarini saglayin ki
> aralarinda
> ihtilaf ciksin ve ayrilirlarken darginliklar olsun.'
> "Hayatlarinin o kadar guzel ve mukemmel olmasini saglayin ki Allah'i ve
> O'nun gucunu dusunecek durumda olmasinlar. Her seyi kendilerinin elde
> ettigine ve
> de kendi gucleri ile bu mukemmel hayata sahip olduklarina inansinlar.
> Sagliklarina ve elde ettikleri
> nimetlere sukretmek ihtiyaci duymasinlar.
> Iste buyuk plan bu. Seytanlar Muslumanlari her yerde mesgul etmeye
> telasla kosusturmaya calisiyorlar. Oyle ki Allah'i dusunecek hatta>
> ailelerine ayiracak kucucuk zamanlari dahi kalmasin.
> Diger Muslumanlar ile Allah'in gucunu Onun Rasulu Muhammed'i konusacak
> zamanlari kalmasin .


> sPeki sizce seytan bu gorevinde basarili oluyor mu ? Siz karar verin.

Eshab-ı aaaf (Mağara Arkadaşları) Hazreti Isa aleyhisselâmdan sonra încil ehlinin işi karmakarışık alt üst olmuş aralarında günahkârlar büyümüş hükümdarlar azgınlaşmış ve putlara tapar; putlar için kurbanlar keser hale gelmişlerdi. Bu yolda en ileri gidenlerden birisi de Rum hükümdarlarından Dekyanus idi. Bu hükümdar Rum diyarını dolaşıp putperestliği kabul etmeyen Isa ümmetini katlediyordu.

Dekyanus bu gezisi sırasında nihayet Eshâb-ı Kehf'in şehri olan Dekinos'a da indi. İner inmez de îman ehlini takip ve toplanmasını emretti iman ehli bunu duyduklarından dolayı şuraya buraya kaçıp gizlenmişlerdi. Şehrin kâfirlerinden tâyin ettiği zabıtası îman sahiplerini takip ediyor gizlendikleri yerlerden çıkarıp Dekyanus'a getiriyorlardı. O da putlara kurban kesilen mezbaalara sevkedip kendilerini putlara tapmak ile öldürülmek arasında muhayyer bırakıyordu. Alçak dünya hayatına rağbet gösterip de bu katliâmdan korkanlar onun dediğini yapıyorlar ebedî hayatı tercih edenleri ise öldürüp parçalayıp şehrin sûrlarına ve kapılarına asıyorlardı.

Bu durumu gören bir kaç genç ki onlar Rum'un asilzadelerinden bir rivayete göre de hükümdarın yakınlarından idiler. Kendileri hür kimselerdi. Bunlar bu vaziyetten çok müteessir oldular bu fitnenin defi için Allahü Teâlâ'ya göz yaşlarıyla yalvararak namaz kılıp dua ediyorlardı. Zalim hükümdarın adamları bunları ihbar ettiler. Bunun üzerine Dekyanus onları bir sohbet halinde iken bastırıp huzuruna getirtti ve biraz şeyler söyledikten sonra kendilerini «Ya putlara tapmak veya ölüm»den birini seçmek üzere muhayyer bıraktı. O vakit o yiğitler de Allahü Teâlâ'nın kendilerine verdiği rabıta ve aaaanetle kıyam edip dediler ki:

— Bizim bir ilâhımız vardır ki O'nun azamet ve kudreti Gökleri ve Yeri kaplar. O Göklerin ve Yerin Rabbidir. Biz O'ndan başka birine ilâh demeyiz asla ibadet etmeyiz. Senin davetine uyma ihtimalimiz ebediyyen yoktur. Doğrusu biz öyle yaparsak o vakit akıldan uzak haddini aşmış yalan söylemiş oluruz. Çünkü ondan başka ilâh muhaldir yalandır. Hükmün ne ise yap!

Böylece bu yiğitler müşriklere karşı baş kaldırıp Allah'ın birliğini tevhidi ilân ettiler. Hâsılı bu gençler Allah'dan başka ilâh tanımayan hakikî mü'min idiler işleri de Allahü Teâlâ'nın hidayetiyle dinlerini korumak için zalim müşriklerin zorlama ve şiddetlerine karşı baş kaldırmak olmuştu. Şirke sapan ve dünya hayatına rağbet gösteren Hıristiyanlara benzemiyorlardı. Hükümdarın ve müşriklerin huzurunda böyle kıyam edip olanca rabıta ve kalb aaaanetiyle söz birliği halinde tevhidi ilân ederek kendileriyle beraber hakkı söylemeyip şirke sapan kavimlerini tahkir ve takbih ederek şöyle söylediler:

— Bak hele şunlar şu bizim kavim Allahü Teâlâ'dan başka ilâh kabul ettiler. Allahü Teâlâ'nın ilâh olduğuna ve Rab olmasının büyüklüğüne Gökler ve Arz gibi açık deliller var. Fakat O'ndan başkasının ilâh olduğuna dair açık bir delil getirseler ya bakalım? Ne mümkün?.. Delilsiz dâva kabul edilir mi? Veya şunun bunun aaafî tahakküm ve tasallutu delil tutulur mu?

Yiğitlerin böyle kıyam edip gereken cevabı vermeleri üzerine Dekyamıs onların üzerlerindeki asalet elbiselerinin soyulmasını emredip yanından çıkardı ve kendisi mühim bir iş için Ninova şehrine gitti ve geri dönünceye kadar onlara düşünmek için mühlet verdi; kendisinin dediğine uyarlarsa uyarlar yoksa diğer müslümanlara yaptığını yapacaktı.

Bunun üzerine gençler kavimlerinden de böyle yüz çevirdikten sonra çekilip kendi kendilerine dinlerini muhafaza etmek için karar verip şehrin yakınındaki Benclüs dağında sarp bir mağaraya gizlenmeyi kararlaştırdılar. Her biri babasının hanesinden bir şeyler aldı bazısını sadaka olarak verdiler kalanını da nafaka edinerek gidip o mağaraya sığındılar. Burada gece ve gündüz namaz kılıyorlar Allahü Teâlâ'ya inleyerek yalvararak niyaz ediyorlardı. Nafakalarına ait işleri Temliha'ya vermişlerdi. O sabahleyin bir miskin kıyafetine girerek şehre giriyor lâzım olanı alıyor biraz da havadis öğrenerek arkadaşlarının yanına dönüyordu.

Dekyanus şehre geri dönûnceye kadar bu şekilde durdular. Zalim gelir gelmez bunları isteyip babalarını getirtti. Babaları onların kendilerine isyan ve mallarını da yağma ederek çarşılarda israf ile dağa kaçtıklarını söyleyip özür beyan ettiler. Temliha bu fena durumu görünce pek az azık alıp ağlayarak mağaraya vardı ve arkadaşlarına dehşeti haber verdi. Hepsi ağlaşarak secdelere kapanıp Allahü Teâlâ'ya yalvardılar sonra başlarını kaldırıp oturdular yapacakları iş hakkında konuşmaya başladılar. Derken Allahü Teâlâ bunlara bir uyku verdi yattılar nafakaları baş uçlarında olduğu halde uyuyup kaldılar.

Beri tarafta Dekyanus hiddetinden ne yapacağını düşünüyordu. Onları uykuya daldıran Allahü Teâlâ bunun kalbine de mağaranın kapısını kapatmayı getirdi. Bunun üzerine Dekyanus mağaranın kapısının ördürülmesini emretti:

— Açlıktan susuzluktan ölsünler mağaraları kabirleri olsun! dedi.

Adamları da öyle yaptılar. Ancak Dekyanus'un hanesinde îmanını gizleyen iki mü'min vardı. Birinin adı Pendros diğerininki ise Runas idi. Bunlar Eshâbı Kehf'in isimlerini neseblerini ve kıssalarını iki kuru levhaya yazıp bir bakır sandığa koyarak yapılan duvarın içine koymayı kararlaştırdılar ve bu şekilde yaptılar.

Bu yiğitler öyle bir vaziyette uykuya dalmışlardı ki görülse uyanık zannedilir fakat hakikatte ise uykuda idiler. Uykuda oldukları halde gözleri açık sağa ve sola dönüyorlardı. Köpekleri Kıtmîr ise mağaranın girişinde kollarını serîvermiş bir vaziyette uyuyordu. Üzerlerine çıkıp varılsa muttlak dönülür kaçılır korkudan donakalırlardı. Zira vaziyetleri öyle heybetli öyle korkunç idi. Bu itibarla kendilerine kimsenin muttali olması mümkün değildi. Öyle bir rahatlık içinde uyuyorlardı ki Güneş doğduğu zaman mağaralarından sağ tarafına meyillenir batarken de onları sol taraftan makaslardı. Yani üzerlerine gün bile değmez değse de nihayet batış sırasında soldan biraz kırkar geçerdi. Çünkü mağaranın vaziyeti buydu. Her tarafı m'ahfuz ancak kapısı biraz batıya meyilli olarak kuzeye bakıyordu. Onlar ise mağaranın bir geniş yerinde sıkıntısız bir şekilde yatıyorlardı.

Eshâbı Kehf in o suretle Allah için baş kaldırması ve kavimlerini terkedip mağarada böyle yatmaları Allahü Teâlâ'nın kudret ve rahmetinden bir delil bir keramettir.

İşte böylece ilâhî bir rahmet olarak bu yiğitlerin o mağarada senelerce uyuyup muhafaza edilmesinden sonra Allahü Teâlâ onları bir delil olarak ba's de etti ölü diriltir gibi uykudan uyandırdı. Eshâbı Kehf uyandıkları vakit aralarında soruşturmaya başladılar ve içlerinden biri:

— Ne kadar durdunuz ne kadar uyudunuz? diye sordu. Kimisi:

— Bir gün diye cevap verdi. Kimi de:

— Bir günden âz dediler. . Nitekim kıyamette diriltilecekler de böyle sanacaklardır. Bu konuşma esnasında kimi de daha fazla durulduğunu sezerek aralarındaki ihtilâfı kesmek için dediler ki:

— Ne kadar durduğunuzu Rabbiniz en iyi bilir. Binaenaleyh ihtilâfı bırakınız da hemen birinizi şu gümüş paranızla şehre gönderiniz en temiz yiyecek hangisi baksın ve size ondan bir rızık getirsin çok dikkat ve nezaketle hareket etsin sakın sizi kimseye sezdirmesin. Zira başınıza binerlerse şüphe yok ki ya Sizi öldürecekler veya irtidad ettirip milletlerinin dinî putperestliğe döndürecekler. O zaman da ebedî kurtuluş bulamazsınız. Öîdürülürseniz şehîd olur kurtulursunuz ama dininizden dönüp küfre girerseniz dünyada ve âhirette ebediyyen felaha eremezsiniz.

Hülâs'a böyle konuştular ve bu sözü kabul ettiler de içlerinden Temliha'yı şehre gönderdiler. Fakat Hüdânın takdirine bak ki o derece sakınmalarına rağmen Allahü Teâlâ bu suretle kendilerini tanıttırdı. Çünkü Yemliha'nın elindeki para o zamanki insanlara göre hayli eski olduğundan dikkati çekmiş ve yakalanmasına sebep olmuştu. Bu şekilde Allahü Teâlâ va'dinin hak ve saatinin şüphesiz olduğunu insanlar muhakkak bilsinler diye bu duruma muttali kılmıştı. Zira mağarada ne kadar durduklarını bilemeyen Eshâb-ı Kehf senelerce yattıkları yerden kabirden kalkar gibi uyanıp kalktıklarını anlamış ve vaktiyle baş kaldırdıkları müşriklere karşı muvaffak olduklarını ve taleb ve ümid ettikleri ilâhî rahmetin bir tecellîsini görmek ve daha önce îman ettikleri şekilde Alah'ın va'dinin hak olduğunu müşahede ile bilmiş oluyorlardı. Ve bu suretle gerek kendileri ve gerek diğerleri için Kıyametin şüphesiz olduğuna da bir delil ve misâl olmuş bulunuyorlardı.

Eshâb-ı Kehf in uyudukları mağaranın mevkii ile alâkalı olarak muhtelif yerler rivayet edilegelmiştir. Ancak bugün ziyaret edilmekte olan Tarsus yakınlarındaki mevkiin onlara ait yer olduğu bilinmektedir.

Bu kıssaya ait hususlardan biri de onların üç kişi olup kelbleriyle birlikte dört veya beş kişi olup kelbleriyle beraber altı yahut da yedi kişi olup kelbleriyle beraber sekiz olduklarına dair rivayetlerdir ki doğruya en yakın olanı sonuncusudur. Doğrusunu Alahü Teâlâ bilir. Adetlerin bilinmesi kıssa noktası nazarından herkese lâzım değildir. Onları hakkiyle bilenler pek azdır. Çokları bu mevzuuda gaybî taşlamaktan başka bir iş yapmamaktadırlar. Şu hâlde Eshâb-ı Kehf kıssasını yalnız Kur'an'ın beyanına dikkat ederek mütalea etmeli şundan bundan sormaya kalkışmamalıdır.

Eshâb-ı Kehf'in mağarada uyuma sürelerinin ise üç yüz dokuz sene olduğu yine Kur'an'ın beyanıdır.